“İstediğimiz şey, çeşitli toplumsal alanlarda özerk olarak çalışan, mücadele eden, müdahale eden ve savunan, kitlesel siyasi çalışmanın parçası olan küçük, organize hücrelerde karşı iktidarı örgütlemektir. Yeterli hücreye sahip olduğumuzda, kitlesel bir perspektif olarak şehir gerillası için itici gücü yaratmış olacağız. “
Bu silahlı mücadele fikri, ‘Revolutionre Zellen'(Devrimci Hücreler) veya Revolutionary tarafından 1975’te ‘Revolutionrer Zorn’ (“Revolutionary Rage”) dergilerinin ilk sayısında formüle edildi. Bu bağlamda, silahlı mücadeleyi, devlet baskısına karşı işgal, devrimci fabrika çalışması vb. “yasal” eylemlerle birlikte mücadele eden bir sosyal devrimci hareketin parçası olarak gördü. Gizli işleyen, özerk ve ademi merkeziyetçi örgütlü gruplar aracılığıyla kitlesel inisiyatifleri güçlendirmek ve iktidara uzun vadeli saldırı için ilk adımı atmak mümkün olacaktır. O dönemdeki tartışmaların ayrılmaz bir parçası, uzun vadede kapitalist toplumu baltalayabilecek ve nihayetinde saldırılar yoluyla üstesinden gelebilecek işleyen bir sosyal-devrimci karşı-toplum modelini inşa ederek -sisteme büyük bir sadakat düşüşünü sağlayacak- militan düşünce varyasyonlarıydı.
“Yeni bir toplumun çekirdek hücreleri olarak savaşan kolektifleri yaratın ve çoğaltın!” 1978’de RZ’nin sloganlarından biriydi. Bu kavram aynı zamanda Kızıl Ordu Fraksiyonu’nun (RAF) “devletin kalbine” yönelik devam eden saldırılarının pratik bir eleştirisi ve alternatifi olarak da düşünüldü zaman zaman.
Almanya’nın istihbarat teşkilatına göre, Devrimci Hücreler ve Rote Zora, 1973’ten 1995’e kadar devlet dairelerine, şirketlere ve askeri tesislere yönelik çoğu çözülmemiş 186 saldırıdan ve ayrıca baskıcı sığınma politikalarından sorumlu birkaç yetkilinin öldürülmesinden sorumluydu.
Devrimci Hücreler’e atfedilen ilk silahlı eylem , Kasım 1973’te, Amerika şirketi ITT’ye bir saldırı olarak gerçekleşti.DH, Şili’deki askeri darbeyi protesto etti. İki yıl sonra Devrimci Hücreler adı yaygın kullanıma girdi. ‘Revolutionrer Zorn’ dergisinin ilk sayısı üç tür DH eylemini sınıflandırdı: Şili konsolosluğunun Amerikan şirketi ITT’ye karşı eylemler gibi anti-emperyalist eylemler; İsrail hava yolu şirketi El-Al’ın görevlilerine veya İsrail meyvesi ithal eden şirketlere yönelik saldırı gibi anti-Siyonist eylemler; ve emlak spekülatörlerine ait arabalara veya gençlik merkezlerini yıkmaktan sorumlu kişilere yönelik saldırılar, evsizler için sahte toplu taşıma kartları ve yiyecek kuponları basma ve bunları “proleter” olarak dağıtma gibi işçilerin, gençlerin ve kadınların mücadeleleriyle dayanışma içindeki eylemler. ”
DH, Almanya’daki genel nüfusun uluslararası mücadelelerle dayanışma içinde olmadığının her zaman farkındaydı: “Ancak, tartışmaları ilerlettiğimiz sürece, pek çok yoldaşın ilgisini çekmeyen politikamızın bir kısmı var ve birçoğunun anlayamadığı veya kabul edemediği ve insanların şu anda kesinlikle ilgilenmeyecekleri. Ama yine de doğru olduğunu düşünüyoruz. Mücadelemizin bu kısmı enternasyonalizmdir, yani bu; diğer gerilla hareketlerindeki yoldaşlarla dayanışma ve diğer ülkelerin mücadele eden halklarıyla dayanışma demektir. ” (bir DH üyesi ile yapılan röportajdan, Mayıs 1975) Ancak, DH üyelerinin katıldığı ve yoğun tartışmalara yol açan örgüt, dahili olarak enternasyonalist bir fraksiyon ve bir yerel fraksiyona bölündü. Organizasyonda sanal bir bölünme olan bu kırılma, yaklaşık 15 yıl sonrasına kadar net bir şekilde bilinmedi.
Enternasyonalist iki eylemlerinden biri, Filistin kurtuluş mücadelesine ilişkin, Aralık 1975’te Viyana’daki OPEC Konferansı’nda yönelik ortak eylemdi. Filistin kurtuluş hareketine politik ve maddi destek talep etmek amacıyla 11 Arap petrol bakanı rehin tutuldu. Eylem sırasında üç güvenlik görevlisi öldürüldü. Suriye hükümetinin ve Khadaffi’nin Libya hükümetinin bu eylemde ne kadar büyük bir rol oynadığı, dolayısıyla “paralı askerlik işi” ile “uluslararası dayanışma eylemi” arasındaki ayrımı bulanıklaştıran bugüne kadar belirsizliğini koruyor. Bu eyleme DH üyesi Hans-Joachim Klein katıldı. Daha sonra devlet tanığı oldu ve 1999 sonbaharında Rudolf S. ve Ocak 2000’de Fransa’da tutuklanan Sonja S.’nin tutuklanmaları, polise lojistik destek sağladıklarına dair ifadelerine dayanıyordu. . Klein, 1977’de DH’den ayrıldı, 20 yıldan fazla bir süre saklandı. Daniel Cohn-Bendit tarafından kendisine verilen destek nedeniyle Klein, 1998’de Fransa’da tutuklandı ve kısa bir süre sonra başkalarını işaret ederek bir dönüş yaptı.
İkinci tartışmalı eylem, Tel Aviv’den Paris’e uçan bir Air France uçağının Haziran 1976’da kaçırılmasıydı. Uçağın Entebbe, Uganda’ya uçması emredildi ve gerillalar, 40’ı İsrail gözaltında tutulan Filistinli ve Almanya’da 6 siyasi mahkum olmak üzere 53 siyasi mahkum için özgürlük talep etti. İki DH üyesi, Wilfried Boese ve Brigitte Kuhlmann, İsrail özel kuvvetleri uçağa saldırdığında öldürüldü. Kaçırma sırasında yolcuların pasaportlarına göre gruplara ayrıldığı sonradan öğrenildi. Diğer milletlerden yolcuların çoğu serbest bırakılırken, tüm İsrailliler yerde kalmaya zorlandı. DH eleştirisi “Gerd Albartus Öldü” yazarlarının iddia ettiği gibi yolcuların da “Yahudi” ve “Yahudi olmayan” gruplara ayrılıp ayrılmadığı belirsiz. Ancak bu eylemin ahlaki ikilemleri yine de devam ediyor.
DH’nin enternasyonalist fraksiyonu nihayetinde kitle iletişim araçlarının “Carlos Grubu” olarak adlandırdığı şeye dönüştü ve bu grup artık Devrimci Hücreler (DH) adını kullanmak yerine kendilerine “Uluslararası Devrimciler Grubu” adını verdi. Bununla birlikte, yerel DH fraksiyonu, uluslararası ilişkilerinde radikal bir kopuş yaptı ve gelecekteki enternasyonalist ve anti-emperyalist eylemlerini yalnızca Batı Almanya’da var olan koşullardan geliştirmeye çalıştı. Ancak görünen o ki bazı bireysel üyeler “Carlos Grubu” ile bazı dolaylı bağlantılara sahipti. Özellikle bir kişi, Gerd Albartus’du ve bu onun 1987’de hayatına mal oldu. Turncoat Magdalena Kopp’un (‘Focus’ dergisi, Nisan 2000), Lübnan ziyareti sırasında enternasyonalist hizip üyeleri tarafından “ihanetle” suçlandı ve Carlos tarafından derhal idam edildi. Suçlamaların neye dayandırıldığı bilinmiyor. Bununla birlikte, “Gerd Albartus Öldü” gazetesinin yazarlarının Gerd’in -devrimci- bütünlüğü hakkında hiçbir şüphesi yok. 1995’te yayınlanan “Carlos ‘Accomplice Weinreich” kitabına göre, Doğu Berlin’deki istihbarat teşkilatı (Stasi) ile saf ilişkileri, onunla enternasyonalist hizbin geri kalanı arasında bir çatışma noktasına neden oldu. Kitabın yazarlarına göre, Stasi dosyaları arasında bulunan Macar gizli polisinin telefon dinleme kayıtlarının bunu gösterdiği söyleniyor.
“Carlos Grubu” nu çevreleyen sorunlar, o zamanın koşullarından dolayı basitçe göz ardı edilemez. Radikal # 104’te (Mayıs 1982), uzun bir makale “Carlos Grubu” nun saldırılarını ve bunların Suriye istihbarat teşkilatıyla ilişkilerini tartıştı. Bu metinde şöyle deniyordu: “Devlet veya başkaları tarafından ‘terörizm’ kavramı, görünmezliği ve kafa karışıklığı unsurları nedeniyle nüfusun çoğunluğu tarafından anlaşılmaz. Böylelikle, kapitalist toplumda insanların günlük yaşamlarında sahip oldukları güçsüzlük, ekonomik kriz karşısındaki güç-süz-lükleri ve uluslararası politika ve devlet baskısının gizli oyunlarında sadece piyon oldukları gerçeğini artırıyor. “
DH’nin iç kesimine gelince, sonraki yıllarda çeşitli saldırılarla kendilerini duyurdular. Özellikle, silahlı mücadele 1977 sözde “Alman Sonbaharı” sırasında başladı. 1978 yazında, Heidelberg kentinde Arjantin askeri rejiminin başkonsolosluğunun önünde -eylem hazırlığında olan- Hermann Feiling’in kucağında son testten geçen bir bomba patladı. Hermann iki gözünü de kaybetti ve bu kaza sonucunda her iki bacağı da kesildi. Ağır ağrı kesici ilaçların etkisi altında olmasına ve konuşacak durumda olmamasına rağmen, Alman devleti ve federal polisi, onu kapsamlı bir şekilde sorguladı ve yaklaşık 1000 sayfa tutanaklara aldı. Çoğunlukla polis fantezilerine dayanarak, sonunda yedi tutuklama emri çıkarıldı. Bu suçlananlardan beşi, polis onları yakalayamadan ortadan kaybolmayı başardı: Rudolf Raabe, Rudolf S. ve Sabine E. (1999’da Berlin Duruşması’nın bir parçası olarak yeniden ortaya çıktı) ve Sonja S. ve Christian G.
Devrimci Hücrelerin Kadınları
Devrimci Hücrelerin Kadınları ilk olarak 1975’te Karlsruhe’deki bir federal mahkeme binasına bombalı saldırı ile ortaya çıktı. Saldırıları, kürtaj yasası Paragraf 218’e karşı mücadelenin bir parçasıydı. 1977’den itibaren “Rote Zora” DH’lerle çalışan bağımsız feminist gruptu. Bazı temel tartışma kağıtları daha sonra DH ve Rote Zora tarafından ortaklaşa imzalandı.
Ocak 1981’de, ‘Revolutionaerer Zorn’un 6. sayısı, gecekondu hareketindeki pek çok aktiviste göre, tam da doğru zamanda yayınlandı.
1980/81 gençlik isyanları
O zamanlar Berlin’de ve diğer birçok şehirde, sayısız gecekondu binası vardı. Derginin ana bölümü, silahlı mücadele ile ilgili son sekiz yıllık deneyimlerle ilgili radikal bir özeleştiri tonunda yazılmış bir metindi. DH’nin kavramı-niteliği- ve sorunları, üyeler tarafından doğru ve keskin bir şekilde eleştirildi. Kendini düşünme ve sorunların, çelişkilerin kabul edilme düzeyi, o zamanlar silahlı savaş grupları arasında emsalsizdi. Metin şöyle devam etti: “Şu anda merkezi devlet kurumlarına yönelik saldırılar siyasi olarak imkansızdır: Güç sorununu ortaya koyamayız! Biz savaşmıyoruz! Aksine, halkın gönlünü ve aklını kazanmak için uzun ve zorlu bir mücadelenin başındayız – askeri bir zaferin ilk aşamasında değiliz! Stratejimizi savunma amaçlı olarak nitelendiriyoruz – ancak aynı zamanda mücadelemiz de saldırgan olabilir. ” Gruptan ayrılan bireylerin pozisyonları açıklandı ve yazarların mücadeleye devam etme kararına ilişkin kendi gerekçeleri de..
Güç sende ama gece bize ait!
Devrimci Hücreler kavramı, kitlesel ölçekte gizli eylemler, 1980/81 isyanlarında DH tarafından öngürülen biçimiyle “Güç sende ama gece bize ait!” bire bir olmasa da gerçeğe dönüştü. DH, genellikle harekette örgütsel devamlılığın eksikliğini eleştirdi. Her zaman bir dereceye kadar kültürel ve duygusal farklılık veya hürmet vardı. Bu, DH’nin köklerinin 1968’den sonraki yıllara dayanmasında yatıyordu. Genellikle pedagojik düşünce ve insanlar için neyin doğru olduğunu bilmeye dayalı bir davranışla işaretlenen “Frankfurt okulu” (Marcuse) ile ilişkili fikirleri formüle ettiler. Punk ise “eğitimli varoluşçuluk” (Sartre) felsefesiyle daha fazla ortak noktaya sahipti. “Politikamızın Sonu” metninde bir DH üyesi şunları yazdı: “” Birçok Devrimci Hücre Yaratın! ”, Ancak mücadele yöntemlerinde bir miktar paralellik olduğu sürece başarıldı. Çeşitli hareketlerde bir yer edinebildik ama militanları derneklerinden devrimci bir perspektife ve örgütlenme biçimine çekemedik. “
Ekonomi Bakanı’nın Vurulması
Gecekondu hareketine ve nükleer karşıtı harekete ek olarak, Frankfurt’taki Startbahn-West havaalanı genişlemesine karşı mücadele, direnişin örgütlendiği merkezi bir noktaydı. Daha önce hiç olmadığı gibi, bazı DH grupları – yukarıda özetlenen tüm sorunlara rağmen – bu hareketin ayrılmaz bir parçası olmayı başardılar. Ve bu, Startbahn karşıtı harekete katılımlarının başından beri büyük bir başarısızlıkla işaretlenmiş olmasına rağmen: Mayıs 1981’de, Startbahn’ın planlanan genişlemesinden sorumlu olan Hessen Eyaleti Ekonomi Bakanı Heinz-Herbert Karry’nin öldürülmesi oldu -Karry, vurulma sonucu kan kaybından öldü-. Takip eden aylarda DH, izlenecek en iyi strateji olarak pistin inşası ile bağlantılı firmalara saldırı çağrısında bulundu ve bu çağrıyı kendi eylemleriyle desteklediler. Startbahn karşıtı hareketin sönümlenmesinin ardından, DH, otonomist hareketten bir eleştiri dalgasını serbest bırakan kapsamlı bir metin yayınladı. 1980 / 81’den sonra çoğu toplumsal hareketin rotasını çizmesinden sonra, birçok aktivist soruyu sormaya başladı, ‘Buradan nasıl devam edeceğiz? Bir sonraki hareketin ortaya çıkmasını beklemeden devamlılık nasıl sağlanabilir?’
DH’nin hem Berlin’deki gecekondu mücadeleleri hem de Frankfurt bölgesindeki Startbahn karşıtı eylemler sırasında hegemonya girişimlerinin aksine, otonomist hareket her zaman bilinçli olarak araziye yayıldı. Radikal # 114’te (Mart 1983) yayınlanan otonomist bir metin şöyle diyordu: “Kitle hareketiyle ilişkilerinde, DH her zaman kitle hareketiyle bağlantı kurmak istediğini ve eylemleri aracılığıyla bir militanlığın ve hücumun ilerlemesini, dolayısıyla ateş bombaları ve patlayıcılar pedagojinin araçları haline gelir. Eğitim odaklı böyle bir ilişkiyi kabul edemeyiz. ” Yazarlar, DH ile kritik dayanışmaları konusunda netti. DH’lerin kendilerinin “Zorn” # 6’da dile getirdikleri kriterlere bağlı kalmamasından özellikle rahatsız oldular. Makale tartışmalı çağrı ile sona erdi: “Hücreler – harekete katılın!“ Demek istedikleri, militan süreklilik ve deneyimin bir örgüt olarak değil, gerçek hareketler içindeki insanlar olarak kazanılmasıydı. “Eylemler sadece çorbadaki baharatlardır, çorbanın kendisi değil.” Bu tartışma ‘Radikal’ 121 (Ekim 1983) ‘de devam etti: “Örgütlü bir militan grup olarak direnişe geçmeye karar verdikçe, bu da-DH kastediliyor- stratejilerini değiştiriyor; hareketler ise kendi dinamiklerine sahip ve kontrol edilemez. ” […]
Bir DH üyesi, Radikal # 123’te (Aralık 1983) bu tür eleştirilere cevap verdi: “Militanlık ve eylemler, siyasi derneklerden gelmediği veya herhangi bir sürekliliği göstermediği sürece iyi görülüyor. Otonomcu slogan ‘dışarı çık, sıç ve uzaklaş’ gibi görünüyor. Bunun ötesinde her şey, potansiyel kadro oluşumu ve yeni bir devletin tohumları olarak reddedilir. Siyasetin kirli bir iş olduğunu söylüyorlar, bu yüzden asla siyaset yapmayacağız. Önemli olan tek şey yeni öznelliktir. En iyi hissi nasıl elde edebilirim? Bunun bir ifadesi, yeni biten hareketi analiz etmeden bir sonraki hareketin başlamasını bekleyen yeni nişler (yeni kültür) arayışıdır. “
1980’lerin başında Batı Almanya’da bir diğer önemli sosyal sorun nükleer silah sorunuydu. Muhalefet bir yandan barış hareketine, diğer yandan anti-militarist bakış açısıyla otonomist harekete bölündü. Diğer yandan, yalnızca ABD ve NATO’ya karşı antiemperyalist hareket vardı. Amerikan hükümetinin temsilcilerinin Batı Almanya’ya resmi ziyaretleri sırasında, her zaman kitlesel, çoğu zaman militan gösteriler oldu. Ronald Reagan’ın 6 Kasım 1982’de Batı Berlin’i ziyaretine ABD askeri tesislerine yapılan DH saldırıları eşlik etti. DH ayrıca her zaman silahlanma yarışının sadece dışarıdan gelen bir kötülük olmadığını vurgulamaya ve böylece Alman silah endüstrisine de savaş açmaya çalıştı. Bu politika doğrultusunda en önemli saldırı, bilgisayar şirketi MAN’a yapılan ve 20 milyondan fazla DM-Alman Markı- hasara neden olan bombalı saldırı oldu. DH ayrıca bu konuda iki entelektüel müdahale yaptı. Bir yanda “Barış, Savaş ve Kriz” metni, ardından “Beethoven ve MacDonald’s” tebliği vardı. Diğger yanda ABD hükümetinin siyasetine yönelik anti-emperyalist ve anti-Amerikan saldırılar.
1979, 1980 ve 1982 yıllarında, “RZ in the IG Metall” [Alman metal endüstrisinin sendikası] adlı bir grup , Kassel şehrinde bir federal iş mahkemesine yapılan saldırı gibi çeşitli eylemlerin sorumluluğunu üstlendi. 1984 yılının Mart ayında, DH, 35 saatlik çalışma haftası etrafında halka açık tartışmalarla ilgili “Koyun Giysisinde Bir Kurt: 35 Saatlik Çalışma Haftası, Sosyal Ortaklık, Sol ve Sınıf Karşıtlığı” adlı bir metin yayınladı. Bu metin, tamamen esnek bir işçi sınıfının gelişimini doğru bir şekilde öngörüyordu. Ayrıca, “otonomistlerin sosyal-devrimci konumları nasıl geliştirebileceklerini” de inceledi. DH, İngiltere’deki kömür madencilerinin greviyle de 1985’teki saldırılar yoluyla dayanışma içinde hareket etti.
Bu yıllar boyunca, DH ve Rote Zora da yeni kontrol teknolojisi biçimlerini tartıştı. Örneğin, gen teknolojisi ve üreme teknolojisinin sosyal yönleri. Yeni bir sosyal egemenlik ve kontrol aracı olarak bilgisayar teknolojisini genel olarak reddetmeleri, bugün insanlara Luddite görünebilir, ancak o zamanlar bazı tartışmalara bile yol açmadı. Eylül 1985’te iki yazılım şirketine yapılan bir saldırının bildirisinde DH şunları söyledi: “Bilgisayarın mantığı kapitalizmin mantığıdır: sömürü ve baskıya, parçalanmaya ve seçime, kayıt ve baskıya hizmet eder. Bilgisayarların alternatif kullanımları hakkındaki yararsız tartışmalar, bu korkunç teknolojik şiddet karşısında fanteziyi değil, güçsüzlüğü temsil ediyor.” -Ama o günlerde bir bilgisayarın 50.000 Mark’a mal olduğunu unutmamalıyız.-
Nisan 1986’daki Çernobil nükleer felaketini takip eden aylarda DH konseptinin ne kadar geniş bir şekilde benimsendiği gözler önüne serildi. Almanya’nın her yerinde elektrik direklerine yapılan gece saldırıları 150’den fazla hizmet kulesini devirdi. Ancak bu, herkesin DH’nin pozisyonlarının içeriğinin tamamı ile aynı fikirde olduğu anlamına gelmez. Bazıları için siyasi strateji olan şey, diğerleri için sadece öznel bir eylem biçimiydi.
1980’lerin ortalarında, Batı Almanya’da başka bir siyasi çatışma alanı, yani göç meselesi belirginleşti. Alman tarihine her zaman göç damgasını vurmuş olsa da, yönetici güçler ve nüfusun büyük bir bölümü bu gerçeği kabul etmek istemiyor. Bunun yerine, kendilerini “yabancılardan” farklılaştırmayı ve “Sosyal çatışmaların etnikleştirilmesi” sonucunu seçerler. II.Dünya Savaşı’ndan sonraki yıllarda, kayıp doğu topraklarından 12 milyon Almanca konuşan mülteci (hala nüfusun yaklaşık% 20’si) büyük ideolojik sorunlar olmadan entegre edildi. Bu akın yatıştığında, Almanya 1950’lerde iş gücü eksikliği yaşamaya başladı. Daha sonra başta İtalya, Portekiz ve İspanya olmak üzere ağırlıklı olarak genç erkek işçiler ve daha sonra 1960’larda Yugoslavya ve Türkiye’den işçiler göç etmeye başladı. 1973’te Fordist ekonomik patlamanın sona ermesi, işgücü ithalatının durdurulmasıyla sonuçlandı ve konuk işçilere kendi ülkelerine dönmeleri söylendi. Ama yapmadılar. Bunun yerine, ailelerini Almanya’da getirip kendi yaşamlarına katmaya başladılar ve birkaç yıl içinde Almanlarla aynı istihdam seviyesine ulaştılar.
1970’lerin sonunda, 1980’lerin başından bu yana, Üç Kıta’dan giderek daha fazla insan, özellikle Doğu ile Doğu arasındaki tek yönlü açık sınır üzerinden Batı Almanya’ya girebildi -kastedilen Batı Berlin-. Almanya’ya öncelikle para kazanmak için gelmediler, aksine iç savaşlardan ve ekonomik sefaletten kaçıyorlardı. Bu insanların çoğu Yakın Doğu, Türkiye ve Sri Lanka / Seylan’dan geldi. Bu gelişme, CDU [Hıristiyan Demokrat Parti] tarafından kışkırtılan iç siyasi çatışmalara yol açtı. Mahkeme ‘Berliner Verwaltungsgericht’, işkencenin bir sığınma gerekçesi olmadığına karar verdi ve kabul edilen sığınmacıların sayısı azalmaya başladı. Öte yandan 1985, sivil toplumun yaygın direnişi nedeniyle sığınmacılar için gıda kuponu sunmaya yönelik ilk başarısız girişimi de gördü. Sınır dışı edilmeyle karşı karşıya kalan mülteciler, Batı Berlin’de AL [daha sonra Yeşil Parti] tarafından başlatılan “Fluchtburg” gibi eylemlerle desteklendi. 1983’te, Türk sığınmacı Cemal Altun, sınır dışı edilmekten kaçınmak için Berlin’deki bir federal adliyenin dördüncü katından ölüme atladı. O akşam 10.000’den fazla kişi spontane bir protesto gösterisine katıldı. Yine o yıllarda, diğer ülkelerden insanların sosyal yönü, sömürülebilir işçiler’den daha etnik bir ‘farklı kültür’ mensuplarına dönüştü.
Bu, DH’nin mülteci kampanyasının arka planını açıklıyor. Revolutionrer Zorn dergisinin 9. sayısı olan ‘Zorn-Extra’nın Ekim 1986’da yayınlanması, DH’nin mülteci kampanyasının açılışını temsil ediyordu. Bu -kampanya-, dünyanın daha fakir bölgelerinden metropollere artan sayıda insanın gelmesine ve bu gelişmeyi durdurmak için iktidarların sıkı tedbirler almasına karşıydı. DH, “Batı’da somut bir anti-emperyalizm biçiminin geri kazanılmasına katkıda bulunmak istiyoruz. Almanya – bu, mülteci sorununa yönelimimiz.” Üç Kıta halkı metropollere gelerek haklı olarak yaşam hakkı ve tazminat talep ediyor. RZ, mülteciler için açık sınırlar ve özgür şehirler çağrısında bulundu, ancak bu sadece “mülteciler için devlet tarafından kontrol edilemeyen veya düzenlenemeyen bir açık alan yaratırsak” başarılabilirdi. DH’nin önerisi otonomcu ve sosyal-devrimci sola, “mülteciyi çeşitli düzeylerde siyasi uygulamaların mihenk taşı haline getirmek için” yönlendirildi. Batı Berlin polisi Yabancılar Bölümü başkanı Hollenberg ve iltica taleplerini kısıtlayan kararlardan sorumlu federal yargıç Korbmacher’in öldürülmeleri ve ‘Zentrale Sozialhilfestelle für Asylbewerber’a yapılan saldırı da dahil olmak üzere bu kampanyayı çeşitli DH eylemleri oluşturdu.
Daha sonra bu kampanya, DH saflarında sert bir şekilde eleştirildi. DH’nin ‘Devrimci Zorn’un 6. sayısında ortaya koyduğu, yani hareketlerin silahlı eylemlerle hayata geçirilemeyeceği noktasının aksine, bu tam olarak DH’nin kampanyalarında yapmaya çalıştığı şeydir. Diğerleri, metropollerde mültecilerin “devrimci özne” olarak kullanılmasını “yanlış” olarak eleştirdi. “Politikamızın Sonu” metninde, bir DH grubu mülteci kampanyası hakkında şunları yazdı: “Mültecilerin iradesini, zenginlik paylarını ve metropollerde güvenli bir varoluşu doğrudan -bir karşıtı olarak- aradıklarını hayal ettik. Emperyalist mücadele, onların Üç Kıtadaki direniş deneyimleriyle bağlantılı ve böylece bunu bizim için olası bir alan olarak kullanma siyasetiydi. Başarısızlıkla özdeşleştirmeyi umduğumuz mücadeleler gerçekleştiğinde (sığınmacıların “reformist” taleplerinin çoğunu da görmezden geldik), devletin mülteci politikalarının bir analiziyle telafi ettik ve sorumlu ajanlarına saldırdık. Mülteciler adına öznelliklerini ve beklentilerini dikkate almadan, hatta onları tanımadan hareket ettik. ”
Otonomist sahne, DH 1990’ların başında kampanyayı bıraktığında, tam da otonomcu sahneye göre böyle bir kampanyanın metropollere doğudan geçici olarak açık sınırlardan girdiği için, her zamankinden daha fazlasına ihtiyaç vardı. Sonra durum 1991’de daha da arttı: Yaz aylarında, Doğu Almanya’nın Hoyerswerda kentinde vatandaşların Angola ve Mozambikli eski sözleşmeli işçilere yönelik büyük katliamlar yaşandı. O yıl aynı zamanda Rostock-Lichtenhagen’de, CDU’nun Roman ve Sinti halklarına ve Vietnam’dan taşeron işçilere yönelik propaganda kampanyalarının körüklediği büyük bir pogroma tanık oldu. CDU’nun amacı, Alman Anayasasında yer alan bireysel sığınma hakkını, sonunda sözde “sığınma uzlaşması” yoluyla gerçekleştirebilmekti.
Otonomcular, “Herkes İçin Sınırları Açın!” sloganı, olası tüm senaryoların en kötüsünü ancak engelleyebilirdi diye düşündü. ”O zamanlar Almanya’da kesinlikle bir azınlık görüşüydü. Otonomcular, Anayasayı ve mültecilerin sivil haklarını korumak için fiilen mücadele etme konumundaydı. Yukarıdan, mültecilerin bireysel hakları, özellikle çalışma yasağı, ikamet kısıtlamaları ve artan sayıda sığınmacının özel evler yerine yurtlarda barınması gibi kısıtlamalar getirildi. Aynı zamanda, Polonya ve Çekoslovakya ile doğu sınırındaki sınır polisi giderek daha fazla ve tam silahlıydı.
Hükümetin bu politikaları, sığınma taleplerinde bulunmak için Almanya’ya gelmeyi başaran mültecilerin sayısını büyük ölçüde azalttı. DH’nin mülteci kampanyası, zamanının beş yıl önündeydi ve iktidar güçlerinin yükselen sosyal çatışmaları mültecilere karşı etnik bir çatışmaya dönüştürmeye çalışacağını doğru bir şekilde öngördü. Ancak DH bile mültecilerin mücadelesinin Alman alt sınıflarının mücadeleleriyle nasıl bağlantılı olabileceğini açıklayamadı. DH, 1989’daki bir eylem bildirisinde bunu kendileri kabul etti: “Proleter gençlerin, kadınların, işsizlerin veya toplumun diğer kesimlerinin mülteciler ve göçmenlerle hızla ortak çıkarlar geliştireceği yanılsamasına asla kapılmadık çünkü ırkçılığın ve cinsiyetçilik toplumda kökleşmiştir, çok güçlüdür’
Devrimci Hücreler Kadınları – Rote Zora Eylemleri
Bu yıllar boyunca, Rote Zora kendi siyasetini yapmaya devam etti. Rote Zora şunları yazdı: “Biz herhangi bir ‘solcu’ işbölümü yapmıyoruz: kadınlar kadın sorunları üzerinde çalışıyor ve erkekler genel siyasi temalarla ilgileniyor.” Rote Zora saldırıları genellikle kadın tüccarlarına ve seks dükkanlarına yönelikti. Ama aynı zamanda silah üretimine, devletin gözetim önlemlerine ve ekonomik yeniden yapılanmaya karşı bir direniş biçimi olarak Siemens Electronics, bilgisayar firması Nixdorf ve bir veri merkezine saldırdılar. 1985’ten sonra kadınların gen ve üreme teknolojisine karşı direnişini üstlendi ve saldırılarının çoğunu bu alanlara yoğunlaştırdılar. Hepsi olmasa da çoğu, kamuoyunun dikkatini en çok çeken eylemleri, Güney Kore’deki kadın tekstil işçilerinin greviyle dayanışma içinde giyim zinciri ‘Adler’e yönelik saldırılarıydı. Mağaza yönetimi bir kundaklama saldırısını görmezden geldikten sonra, 15 Ağustos 1987 gecesi dokuz Adler mağazası eşzamanlı olarak alevler içinde kaldı. Amazonlar’ın Berlin’deki bir başka kundaklama eyleminden kısa bir süre sonra şirket, Koreli grevcilerin taleplerine teslim oldu. Almanya’da nadiren silahlı bir eylemin böyle somut ve olumlu bir etkisi oldu. Bu başarı yüzünden Almanya’nın federal polis ve istihbarat teşkilatları 18 Aralık 1987’de ülke çapında bir dizi baskın düzenledi, 33 kişiyi tutuklamaya çalıştı ve onları DH / Rote Zora’ya üye olmakla suçladı. Baskınlar sırasında birçok kişi polisin yakalanmasından kaçabildi. Bu insanlardan bazıları bugün hala yeraltında yaşıyor. Ancak tutuklananlar arasında polisin, saldırılardan birinde zamanlayıcı olarak kullanılan çalar saati satın aldığını söyleyen Ingrid Strobl da vardı.
1990 / 91’de DH, çeşitli teorik noktalarda tökezlemeye başladı ve grup fiilen kendisini birkaç yıl içinde feshetti. “Devrimci Hücreler (DH) adı altında iddia edilen son militan eylemi, Polonya sınırı yakınlarındaki Frankfurt / Oder’de bir sınır polisi elektrik trafo merkezine düzenlenen saldırıdır. Rote Zora’nın iddia ettiği son eylem, 1995’te Bremen’de Türkiye için savaş gemileri üreten bir iskeleye düzenlenen saldırıdır. DH’nin ölümüne katkıda bulunan dış koşullar, Almanya’nın yeniden birleşmesini ve Soğuk Savaş’ın ardından solun ezici bir şekilde çöküşünü içeriyordu. Bu yeni durum, saldırıları boşluktaki eylemcilik gibi gösterdi. 1991 yılında “geleneksel” bir DH grubu, durumu şu şekilde özetleyen “Bu Bir Aşk Şarkısı Değildir” başlıklı bir bildiri yayınladı: “Bugünlerde, militarizmin tamamen politik olarak alakasız anısına yapılan saldırı, Berlin’deki ‘Siegessaeule’, Devrimci Hücrelerin tamamen zamanın ve mekanın dışında hareket ettiğini açıkça ortaya koydu. (…) Bunun dışında
eylem alakasız bir zamanda gerçekleşti, yoldaşlar kendi ortaya çıkardıkları nesnel sorulara, yani milliyetçilik, ırkçılık ve cinsiyetçilik arasındaki ilişki ve kendi politik praksislerine hiçbir cevapları olmadığını ortaya koydular. Eyleme eşlik eden bildiride herhangi bir siyasi yönelim yoktu. Yoldaşlar hiçbir şeyin olmadığı yerde netlik görüyorlar. (…) Militan eylemler toplumsal çelişkileri keskinleştirmeyi,sosyal mücadeleleri ilerletmek ve uğruna mücadele edilen ve kazanılan özgür alanları güvence altına almak veya genişletmek içindir. Militan eylemler, egemen sistemin şiddetini açığa çıkarmalı, adaletsizliği tespit etmeli, yönetici sınıfın projelerini sabote etmeli ve toplumsal ve baskıcı kontrol sistemini yok etmelidir. Militan eylemler, direniş arasında artan güçsüzlük hissini tersine çevirmeli, direnişin mümkün olduğunu göstermeli ve yönetici güçlerin mitosunu yok etmelidir. Militan eylemler, iktidar güçlerini siyasi olarak vurmalı, kendilerini güvensiz hissetmelerine ve alay edilmelerine neden olmalıdır. “
İçeride, Gerd Albartus’un eski yoldaşları tarafından Lübnan’da öldürülmesi, DH’ye yabancılaşma ve istifa dinamiğini başlatmış gibi görünüyor. Aralık 1991’de çıkan “Gerd Albartus Öldü” metni, bu tartışmayı ilk kez açık bir tartışma haline getiriyor. Ocak 1992’de, Kuzey Ren-Vestfalya’dan bir DH grubu, “Politikamızın Sonu” başlıklı bir metinle faaliyetlerinin sona erdiğini duyurdu. O zamanlar bu metin ağır ve adil bir şekilde eleştiriliyordu. Ancak on yıl geçtiğinden beri, bu makalede formüle edilen birçok nokta, çoğu zaman belirsiz ve yanlış olsa da, aslında şu anda “doğru” görünüyor. Özellikle, sürekli değişen koşullara uygun tepkinin nerede olduğu sorusunu gündeme getirdiler. “Silahlı mücadelenin biçimi ve araçları -kendimiz çok iyi biliyoruz-, çok kolay bir şekilde kendi içinde bir amaç haline gelebilir, siyasi stratejilerin yerini alabilir. “
Sonuç
Devrimci Hücreler, bazı bildirilerinde, Brecht’in kurgusal Bay K. “‘Ne için çalışıyorsun?” hikayelerinden alıntılar yaptı. Bay K.’ya soruldu. Bay K., ‘Çok çaba sarf ediyorum, bir sonraki hatama hazırlanıyorum’ dedi. Daha önce de söylendiği gibi, hiç kimse DH’yi DH’lerin kendisinden daha sert bir şekilde eleştirmedi. En büyük sorun, yönetici güçlerin kendilerini tamamen yeniden düzenledikleri 1990 yılında küresel koordinatlarda meydana gelen şiddetli değişim gibi görünüyor. CDU bile bu olaylarda geride kaldı. 1970’lerin başında DH üyeleriyle birlikte polise taş fırlatan Joschka Fischer’in 1999’da Almanya’nın Dışişleri Bakanı ve Başbakan Yardımcısı olması da bunun örneği.
Diğer bir sorun da, DH’nin arzulanan siyasi örgütü ile “askeri” bir örgüt olarak eşzamanlı varoluşu arasındaki çelişkiydi. “Politikamızın Sonu” nda, bir DH grubu şöyle yazdı: “Mücadele yöntemlerine olan saplantımız, teorik politik gelişme, çeşitli çatışmalara bireysel katkılarımıza daha fazla içerik katacak bir şey. Sosyal devrimci teorik anlayışımız, temelde, çeşitli mücadele alanlarından bir araya getirilmiş çeşitli yorum ve analizlerimizin toplamının bir mozaiğiydi ve bunların daha sıkı bir şekilde birleştirilmesi mümkün değildi. (…) Silahlı direnişin ve kitlesel mücadelenin diyalektiği tamamen -bunun- dışarıda kaldı. Her şeyi kapsayan bir siyasi davranış, silahlı saldırılar için kendi öznel kararımız ve saldırılarımız için solun onayını, devrimci bir sürecin ilk adımlarını atabilecek devrimci bir güce atfediyoruz. Böyle bir indirgemeci programın, tüm politikalardaki sosyal değişimlerin karmaşıklığı üzerinde gerçekten bir etkiye sahip olabileceğine gerçekten inanıyor muyduk? Kültürel, sosyal ve organizasyonel kapsamlar? Elbette başardık! “
DH’nin kuruluşunun ana nedenlerinden biri, Almanya gibi bir ülkede militan ve silahlı eylemleri bir eylem biçimi olarak düşünülebilir kılmaktı. Bugün geriye dönüp baktıklarında bunu başardılar. Ancak bu, bugünlerde gerçek durumlarda hangi eylem biçimlerinin daha yararlı ve haklı olduğu sorusunu çözmüyor.
*Bu metin Eylül 2000’de Dia-Gruppe tarafından yazılmış, Devrimci Düşün tarafından aslına bağlı kalınarak türkçeye çevrilmiştir.
